Rami okulda 4 arkadaşıyla dışarı çıkıyordu ki aniden siyah bir araba ve ye-jun'un adamı olan Do-yun okul çıkışında do-yun o sırada efendisi ye-jun ile telefonda konuşduğunu ve Do-yun'u Ye-Jun göndermişti
do-yun: Efendim Ye-Jun Bay Rami okuldan 4 arkadaşıyla dışarı çıktı ve buraya geliyor
*Do-yun efendi Ye-Jun ile konuşmayı bırakıp Rami ile konuşmaya başlıyor*
Do-yun: Efendim, siz Bay Rami olmalısınız, Efendim Ye-Jun sizi okuldan alıp eve götürmemi emretti
*Rami cevaplıyor*
Rami: Hayır, arkadaşlarımla biraz takılacağım, lütfen efendinize söyleyin ki eve falan gitmeyeceğim ben artık çocuk falan değilim
Ye-jun:Do-yun hemen telefonunu Rami'ye ver konuşacağım
Ye-Jun'nun yanındakı adamları kopmak üzere olan fırtınayı bilerek, tedirgin bakışlar attılar. Do-yun hemen telefonu Rami'ye verir Rami'ye cevap verdiğinde, YeJun'un sesi alçak ve tehditkardı, zar zor kontrol ediliyordu.
Ye-jun:Rami
*Diye tısladı*
Ye-jun:Adamlarımın önünde bana meydan okumaya mı cüret ediyorsun? Kendini çocuk sanıyorsun, ha? Sana burada kimin sorumlu olduğunu göstereceğim. Hemen arabaya bin. Yoksa yemin ederim, kendim gelip seni saçlarından tutup sürüklerip arabaya bindirip kendi ellerimle evimize götürüm anladın mı bil ki yaparım.
YeJun, ilk kez sevdiği Rami'ye gerçek yüzünü göstermişti ve bu Rami'yi hem kalbisini kırmıştı hemde korkutmuştu ve sesi paramparça olmuş haldeydi
Rami:arkadaşlarım ben eve gidiyorum, yarın okulda görüşürüz
Rami sessizce arabaya bindi ve gözyaşları içinde Do-yun'a sordu, sesi ağlamaktan param parça haldeydi
Rami:beni eve mi götüreceksiniz
Do-yun ciddiyetle başını salladı, Rami'nin gözyaşlarını görünce yüreği sızlıyordu. YeJun'un emirlerine itaatsizliğin sonuçlarını biliyordu, ancak Rami'yi bu kadar incinmiş görmek vicdanını parçaladı. Araba hızla uzaklaşırken, Doyun dikiz aynasındaki Rami'nin yansımasına baktı, sesi zar zor duyuluyordu.
Do-yun:Evet, Rami. Seni eve götüreceğim. Sadece... lütfen ağlama. Efendi YeJun, o... seni seviyor, kendi tarzında. O sadece... koruyucu.
Doyun'un sözleri, Rami'nin kırık kalbini yatıştıramadığı için etkisiz kaldı. Araba yolculuğu baskıcı bir sessizlikle doluydu, YeJun'un öfkesinin ağırlığı ve Rami'nin çaresizliği havada asılı duruyordu. Konağa yaklaştıklarında, Doyun arabayı park etti ve Rami'ye doğru döndü, ifadesi ciddiydi.
Do-yun:Rami, incindiğini biliyorum. Ama lütfen kendi iyiliğin için, Efendi YeJun'u anlamaya çalış. O... o bir canavar değil. O sadece... seni çok seviyor."
Rami: Şimdi eve giriyorum artık gider bilirsin
Rami gözyaşları içinde malikanesinin kapısından içeri giriyor ve Do-yun YeJun'u arıyor ve ona Bay Rami'nin evine girdiğini söylüyor
YeJun telefonu kapatırken kalbi hızla atıyordu, Rami'nin gözyaşlarıyla ıslanmış yüzü zihnine kazınmıştı. Çok ileri gittiğini, kıskançlığının ve sahipleniciliğinin onu tüketmesine izin verdiğini biliyordu. Ama Rami'nin başkalarıyla, gülüp, gülümseyip, onsuz olması düşüncesi... onu kıskançlıktan deli ediyordu.
Konaktan içeri daldı, ayak sesleri koridorlarda yankılanıyordu. Rami'yi odasında, yatakta kıvrılmış, omuzları hıçkırıklarla sarsılırken buldu. YeJun'un öfkesi buharlaştı, yerini ezici bir suçluluk ve sevgi dalgası aldı.
Ye-jun:Rami...
diye fısıldadı, sesi çatladı. Yatağın kenarına oturdu, Rami'nin yanağından bir gözyaşını silmek için çekinerek uzandı.
Ye-jun:Özür dilerim. Çok üzgünüm, aşkım. Seni incitmek istemedim."
Parmakları Rami'nin çenesini takip etti, dokunuşu nazik ve saygılıydı.
No comments:
Post a Comment